Warsztaty tańca butō
5 maja - 7 maja
700zł
Warsztaty prowadzone przez członków grupy Butō Space-Cradle – Kei Ishikawę, Ritsuko Takahashi i Fumihiro Yoshino
Butō nie jest praktyką, której można się nauczyć dzięki konkretnej instrukcji; jest to forma działania artystycznego, które dąży do przekraczania granic zarówno ciała, jak i umysłu, prowadząc do stanu pełnej świadomości.
Każda sesja będzie składać się z ćwiczeń rozciągających, treningu siłowego, ćwiczeń oddechowych, precyzyjnego treningu ruchu ciała oraz improwizacji.
Warsztaty butō to okazja do osiągnięcia głębokiej świadomości ciała i umysłu, co umożliwi wejście na inny poziom spotkania się ze sobą, inną osobą i otaczającym światem.
Zapraszamy do wspólnej podróży – warsztaty są otwarte dla wszystkich chętnych.
Butō Space-Cradle to grupa tańca założona w 2007 roku przez wybitnego tancerza butō Daisukego Yoshimoto. W latach 2007–2015 występowała na japońskim festiwalu Noge Street Performance. Zespół wielokrotnie prezentował swoje spektakle butō za granicą, m.in. w Polsce, Hiszpanii, Francji, Norwegii, Korei Południowej oraz na Węgrzech. Członkowie zespołu wystąpili również w solowych przedstawieniach podczas III edycji Festiwalu Sakura. Wrocławskie dni japońskich inspiracji (2024 rok).
Kiedy: 5–7.05.2025
Miejsce: Studio Na Grobli Instytutu Grotowskiego (ul. na Grobli 30-32, Wrocław)
Opłata i zgłoszenia: early bird 700 PLN – rejestracja do 6.04.2025
Wypełnioną kartę zgłoszenia prosimy przesyłać na adres e-mail: studiokokyu@gmail.com do 31.04.2025.
Kei Ishikawa, Ritsuko Takahashi, Fumihiro Yoshino
Butō to japońska forma tańca nowoczesnego, która powstała w latach pięćdziesiątych XX wieku. Po drugiej wojnie światowej artyści japońscy odwrócili się zarówno od tradycyjnych form, jak i wpływów masowej kultury Zachodu i zainspirowali się rodzimą mitologią agrarną, ideą teatru okrucieństwa Antonina Artauda i niemieckim ekspresjonizmem. W świecie sztuki ich bunt manifestował się m.in. w pracach takich artystów, jak: Yukio Mishima (pisarz), Shūji Terayama (poeta i dramaturg) czy Tatsumi Hijikata (tancerz i choreograf). Artyści pragnęli wydobyć na światło dzienne oficjalnie ignorowane, ciemne aspekty życia społeczeństwa japońskiego – deformację i szaleństwo. Butō wyrywa się spod wpływu restrykcyjnej tradycji społecznej, dając bezprecedensową wolność artystycznej ekspresji. Jest prawdopodobnie najśmielszą dotychczas próbą przełożenia tajemniczego, często tłumionego życia nieświadomości na międzyludzkie, publiczne medium teatru. Podobnie jak surrealiści, wczesne butō wykorzystywało skrzywienie natury oraz przypadek, zapożyczony od dadaistów, jako zasadę kompozycji. Najbardziej znani twórcy butō to, obok Kauzo Ohno i Tatsumi Hijikaty, Min Tanaka, Akaji Maro, Yoko Ashikawa oraz Daisuke Yohimoto.
Butō Space-Cradle to grupa tańca założona w 2007 roku przez wybitnego tancerza butō Daisukego Yoshimoto. W latach 2007–2015 występowała na japońskim festiwalu Noge Street Performance. Zespół wielokrotnie prezentował swoje spektakle butō za granicą, m.in. w Polsce, Hiszpanii, Francji, Norwegii, Korei Południowej oraz na Węgrzech.
Kei Ishikawa rozpoczęła naukę baletu klasycznego w wieku czterech lat. W roku 2007 poznała Daisukego Yoshimoto, a rok później została członkinią grupy Butō Space-Cradle. Brała udział w przedstawieniach Daisukego Yoshimoto w Polsce (2007, 2009, 2010, 2012), w Nowym Jorku (2009) i w Meksyku (2009).
Swoje solowe spektakle prezentowała w Japonii („Odejście marnotrawnej dziewczynki”, 2007; „Adieu sirius”, 2010; „Shuan no Kakera”, 2011), a także w Polsce („Bayer”, 2012).
Ritsuko Takahashi jest aktorką, a od 2007 – tancerką butō. W tym też roku została członkinią grupy Butō Space-Cradle. Daisukego Yoshimoto poznała w 2000 roku, a w latach 2007–2014 występowała w jego przedstawieniu pt. „Eros i Tanatos” jako drugoplanowa tancerka. Jej pierwszym solowym spektaklem butō była „Nostalgia” (2008) w reż. Daisukego Yoshimoto.
Fumihiro Yoshino jest tancerzem butō, w 2011 roku poznał Daisukego Yoshimoto. Do grupy Butō Space-Cradle dołączył w 2012 i wraz z nią występował w latach 2012, 2013 i 2015 na festiwalu Noge Street Performance. Od 2016 roku prezentuje swoje solowe spektakle, m.in. „ryu-ryoku-ka-kou” (2016), „kyo-ka-sui-getu” (2017), „hi-ka-raku-you” (2018), „raku-ka-rou-zeki” (2019).